Mór Thököly wrote:6500...
37...
Neka je i pola od 6,5K, to je brigada.
Mór Thököly wrote:6500...
How Denmark’s Welfare State Became a Surveillance Nightmare
Once praised for its generous social safety net, the country now collects troves of data on welfare claimants.
IN A SPARSELY decorated corner office of the Danish Public Benefits Administration sits one of Denmark’s most quietly influential people. Annika Jacobsen is the head of the agency’s data mining unit, which, over the past eight years, has conducted a vast experiment in automated bureaucracy. Blunt, and with a habit of completing others’ sentences, Jacobsen is clear about her mission: “I’m here to catch cheaters.”
Denmark’s Public Benefits Administration employs hundreds of people who oversee one of the world's most well-funded welfare states. The country spends 26 percent of its GDP on benefits—more than Sweden, the United States, and the United Kingdom. It’s been hailed as a leading example of how governments can support their most vulnerable citizens. Bernie Sanders, the US senator, called the Nordic nation of 6 million people a model for how countries should approach welfare.
But over the past decade, the scale of Denmark’s benefits spending has come under intense scrutiny, and the perceived scourge of welfare fraud is now at the top of the country’s political agenda. Armed with questionable data on the amount of benefits fraud taking place, conservative politicians have turned Denmark’s famed safety net into a polarizing political battleground.
It has become an article of faith among the country’s right-wing politicians that Denmark is losing hundreds of millions of euros to benefits fraud each year. In 2011, KMD, one of Denmark’s largest IT companies, estimated that up to 5 percent of all welfare payments in the country were fraudulent. KMD’s estimates would make the Nordic nation an outlier, and its findings have been criticized by some academics. In France, it’s estimated that fraud amounts to 0.39 percent of all benefits paid. A similar estimate made in the Netherlands in 2016 by broadcaster RTL found the average amount of fraud per benefit payment was €17 ($18), or just 0.2 percent of total benefits payments.
The perception of widespread welfare fraud has empowered Jacobsen to establish one of the most sophisticated and far-reaching fraud detection systems in the world. She has tripled the number of state databases her agency can access from three to nine, compiling information on people’s taxes, homes, cars, relationships, employers, travel, and citizenship. Her agency has developed an array of machine learning models to analyze this data and predict who may be cheating the system.
Documents obtained by Lighthouse Reports and WIRED through freedom-of-information requests show how Denmark is building algorithms to profile benefits recipients based on everything from their nationality to whom they may be sleeping next to at night. They reveal a system where technology and political agendas have become entwined, with potentially dangerous consequences.
Danish human rights groups such as Justitia describe the agency’s expansion as “systematic surveillance” and disproportionate to the scale of welfare fraud. Denmark's system has yet to be challenged under EU law. Whether the country’s experiments with machine learning cross a legal line is a question that could be answered by the European Union’s landmark Artificial Intelligence Act, proposed legislation that aims to safeguard human rights against emerging technologies.
THE DEBATE ABOUT welfare in Denmark changed in October 2012, when officials asked residents to send in photos of suspected welfare cheats in their local area. The call led some left-leaning commentators to warn of a “war on welfare,” and arrived as the far-right Danish People’s Party—which criticized the government for “luring” immigrants with welfare benefits—rose up in opinion polls.
Within a year, consulting firm Deloitte released an audit of welfare fraud controls in Denmark, finding them inadequate to detect fraud in an increasingly digitized welfare system. The auditors, commissioned by the Danish finance ministry, estimated the “short-term savings” of a new “risk-scoring infrastructure” to be €126 million.
Deloitte’s vision was realized in February 2015 with a bill that overhauled the Danish welfare state. It proposed a massive expansion of the Public Benefit Administration’s powers, including the ability to store and collect data on millions of people, access other authorities’ databases, and even request data from foreign governments. Largely unnoticed at the time, it also called for the creation of a “data mining unit” to “control for social benefits fraud.”
“You are not guilty just because we point you out. There will always be a person that looks into your data.”
The bill was backed by all of the major political parties in Denmark and became law in April 2015. That month, Jacobsen left an IT job in the financial sector to become Denmark’s first head of data mining and fraud detection.
As Jacobsen got to work, conservative politician Troels Lund Poulsen took office in June 2015 as Denmark’s new employment minister. He implemented random airport checks to catch welfare recipients taking undeclared vacations, and proposed giving the new data mining unit access to welfare recipients’ electricity and water bills in order to detect where they were living. He was joined by a growing chorus of supporters, with one municipality reportedly asking for data from cell towers to track where welfare recipients were staying. “It’s about politics,” Poulsen said in March 2018. “It is important for me to send a clear signal that we will not accept social cheating and fraud.”
Jacobsen’s critics have accused her unit of conducting mass surveillance, but she argues that there are clear safeguards that prevent overreach. Jacobsen says her algorithms don’t actually cancel benefits—they only flag people as suspicious. Ultimately, it is up to a human fraud investigator to make the final call, and citizens have the right to appeal their decisions. “You are not guilty just because we point you out. There will always be a person that looks into your data,” she says.
The majority of Danish residents flagged for investigation are found innocent. Of the nearly 50,000 cases selected by the data mining unit in 2022, 4,000, or 8 percent, resulted in some form of punishment. In the cases where wrongdoing was found, the data mining unit has managed to recover €23.1 million—a significant return on its annual budget of €3.1 million.
But the scale and reach of Denmark's data collection has been criticized by the Danish Institute of Human Rights, an independent human rights watchdog, and the Danish Data Protection Authority, a public body that enforces privacy regulations. Justitia has compared the Public Benefits Administration to the National Security Agency in the US, and claimed that its digital monitoring of millions of Danish residents violates their privacy rights.
Jacobsen says the agency’s use of data is proportional under European data protection laws, and that preventing error and fraud is important to maintain trust in the welfare state. The Public Benefits Administration is also looking to have its algorithms check citizens earlier in the process, when they first apply for benefits, to avoid situations where they have to repay large sums of money. “Most citizens are honest; however, there will always be some citizens who try to get welfare benefits that they are not entitled to,” Jacobsen says.
Jacobsen also argues that machine learning is fairer than analog methods. Anonymous tips about potential welfare cheats are unreliable, she claims. In 2017, they made up 14 percent of the cases selected for investigation by local fraud officials, whereas cases from her data unit amounted to 26 percent. That means her unit is more effective than anonymous tips, but nearly half of the cases local investigators decide to take on come from their own leads. Random selection is also unfair, she claims, because it means burdening people when there are no grounds for suspicion. “[Critics] say that when the machine is looking at data, it is violating the citizen, [whereas] I might think it’s very violating looking at random citizens,” Jacobsen says. “What is a violation of the citizen, really? Is it a violation that you are in the stomach of the machine, running around in there?”
Denmark isn’t alone in turning to algorithms amid political pressure to crack down on welfare fraud. France adopted the technology in 2010, the Netherlands in 2013, Ireland in 2016, Spain in 2018, Poland in 2021, and Italy in 2022. But it’s the Netherlands that has provided the clearest warning against technological overreach. In 2021, a childcare benefits scandal, in which 20,000 families were wrongly accused of fraud, led to the resignation of the entire Dutch government. It came after officials interpreted small errors, such as a missing signature, as evidence of fraud, and forced welfare recipients to pay back thousands of euros they’d received as benefits payments.
As details of the Dutch scandal emerged, it was found that an algorithm had selected thousands of parents—nearly 70 percent of whom were first or second generation migrants—for investigation. The system was abandoned after the Dutch Data Protection Authority found that it had illegally used nationality as a variable, which Amnesty International later compared to “digital ethnic profiling.”
The EU’s AI Act would ban any system covered by the legislation that “exploits the vulnerabilities of a specific group,” including those who are vulnerable because of their financial situation. Systems like Jacobsen’s, which affect citizens’ access to essential public services, would also likely be labeled as “high risk” and subject to stringent requirements, including transparency obligations and a requirement for “high levels of accuracy.”
The documents obtained by Lighthouse Reports and WIRED appear to show that Denmark’s system goes beyond the one that brought down the Dutch government. They reveal how Denmark’s algorithms use variables like nationality, whose use has been equated with ethnic profiling.
One of Denmark's fraud detection algorithms attempts to work out how someone might be connected to a non-EU country. Heavily redacted documents show that, in order to do this, the system tracks whether a welfare recipient or their “family relations” have ever emigrated from Denmark. Two other variables record their nationality and whether they have ever been a citizen of any country other than Denmark.
Jacobsen says that nationality is only one of many variables used by the algorithm, and that a welfare recipient will not be flagged unless they live at a “suspicious address” and the system isn’t able to find a connection to Denmark.
The documents also show that Denmark’s data mining unit tracks welfare recipients’ marital status, the length of their marriage, who they live with, the size of their house, their income, whether they’ve ever lived outside Denmark, their call history with the Public Benefits Administration, and whether their children are Danish residents.
Another variable, “presumed partner,” is used to determine whether someone has a concealed relationship, since single people receive more benefits. This involves searching data for connections between welfare recipients and other Danish residents, such as whether they have lived at the same address or raised children together.
“The ideology that underlies these algorithmic systems, and [the] very intrusive surveillance and monitoring of people who receive welfare, is a deep suspicion of the poor,” says Victoria Adelmant, director of the Digital Welfare and Human Rights Project.
FOR ALL THE complexity of machine learning models, and all the data amassed and processed, there is still a person with a decision to make at the hard end of fraud controls. This is the fail-safe, Jacobsen argues, but it’s also the first place where these systems collide with reality.
Morten Bruun Jonassen is one of these fail-safes. A former police officer, he leads Copenhagen's control team, a group of officials tasked with ensuring that the city’s residents are registered at the correct address and receive the correct benefits payments. He's been working for the city’s social services department for 14 years, long enough to remember a time before algorithms assumed such importance—and long enough to have observed the change of tone in the national conversation on welfare.
While the war on welfare fraud remains politically popular in Denmark, Jonassen says only a “very small” number of the cases he encounters involve actual fraud. For all the investment in it, the data mining unit is not his best source of leads, and cases flagged by Jacobsen’s system make up just 13 percent of the cases his team investigates—half the national average. Since 2018, Jonassen and his unit have softened their approach compared to other units in Denmark, which tend to be tougher on fraud, he says. In a case documented in 2019 by DR, Denmark’s public broadcaster, a welfare recipient said that investigators had trawled her social media to see whether she was in a relationship before wrongfully accusing her of welfare fraud.
While he gives credit to Jacobsen’s data mining unit for trying to improve its algorithms, Jonassen has yet to see significant improvement for the cases he handles. “Basically, it’s not been better,” he says. In a 2022 survey of Denmark’s towns and cities conducted by the unit, officials scored their satisfaction with it, on average, between 4 and 5 out of 7.
Jonassen says people claiming benefits should get what they’re due—no more, no less. And despite the scale of Jacobsen’s automated bureaucracy, he starts more investigations based on tips from schools and social workers than machine-flagged cases. And, crucially, he says, he works hard to understand the people claiming benefits and the difficult situations they find themselves in. “If you look at statistics and just look at the screen,” he says, “you don’t see that there are people behind it.”
How Denmark’s Welfare State Became a Surveillance Nightmare | WIRED
ko je taj genijus garant mu ćale imo neki opak biznisBleeding Blitva wrote:kaže lik da svak ko radi je glup
Srbija po indeksu prava radnika
MARIO RELJANOVIĆ
17/07/2023
Međunarodna konferederacija sindikata (ITUC) objavila je nedavno svoj „Globalni indeks prava“, izveštaj o poštovanju prava radnika širom sveta (obuhvaćeno je 149 zemalja). Izveštaj, kao i uvek, sadrži dosta zanimljivih podataka, a na njemu je svoje mesto našla i Srbija. Pogađate već u kakvom kontekstu.
ITUC je po jubilarni deseti put objavio izveštaj koji se pretežno fokusira na normativne mogućnosti i faktički stepen uživanja kolektivnih prava radnika, uz njihovu nužnu vezu sa srodnim ljudskim pravima. Izvori informacija za pisanje izveštaja uglavnom potiču od samih sindikata (prema navodima iz teksta, upitnik je poslat 331 sindikatu u 163 zemlje, očigledno je da nisu sve države obrađene verovatno zbog nedostatka potpune slike o situaciji na terenu), ali su podaci sakupljani i putem obaveštavanja o konkretnim incidentima kršenja prava radnika, kao i kroz normativnu analizu važećih propisa. Od većih i relevantnijih država, nisu obrađene samo Rusija i Ukrajina.
Rezultati su, naravno, poražavajući i pokazuju koliko je sistematsko kršenje prava radnika uhvatilo korene, uključujući i one države od kojih se to na prvi pogled ne bi očekivalo i u kojima očigledno postoji pad kvaliteta normiranja ekonomskih i socijalnih prava, nezavisno od duge tradicije njihovog poštovanja i unapređivanja. Samo nekoliko ilustrativnih primera u tom smislu: 87% posmatranih država prekršilo je u prethodnoj godini pravo na štrajk – na ovom spisku našle su se i Belgija, Španija, Kanada; ljudsko pravo na slobodu govora i okupljanja nije poštovano u 42% posmatranih država – Francuska je zahvaljujući represiji nad sindikatima i radnicima koji su protestvovali našla svoje mesto na ovoj nezavidnoj listi; 79% zemalja ne poštuje standarde prava na kolektivno pregovaranje – na spisku onih koji su najviše nazadovali našla se i Srbija, kao i komšijske zemlje Crna Gora i Severna Makedonija, ali i Holandija; u čak 65% posmatranih država radnici nisu imali mogućnost da ostvare pravo na pristup pravdi – (ne)očekivano na ovom spisku je Turska.
Dobra vest je da Srbija nije među 10 najgorih zemalja za sindikate (a samim tim i radnike). Mesto na ovom spisku dobile su države koje su uložile impresivne napore da ne samo kroz zakonodavstvo već i kroz delovanje na terenu, u potpunosti iskorene prava radnika: Bangladeš, Belorusija, Egipat, Ekvador, Esvatini, Gvatemala, Mijanmar, Tunis, Filipini i Turska. Na spisku nisu one države u kojima se prava radnika ne poštuju ni na minimalnom nivou zbog činjenice da je u potpunosti urušen pravni sistem zbog rata, građanskog rata, okupacije teritorije, i slično.
Ako je dobro što Srbija nije u top 10, sve ostalo ne daje nam puno razloga za zadovoljstvo. Srbija se pominje u tri segmenta izveštaja.
Prvi sam već pomenuo – kod nabrajanja država koje su najviše nazadovale, našli smo sasvim opravdano svoje mesto na spisku zemalja koje su praktično ubile kolektivno pregovaranje. Još od neverovatnih zakonskih izmena 2014. godine koje su imale za cilj da obesmisle sve što je do tada postignuto u kolektivnom pregovaranju, nije se desio niti jedan pozitivan iskorak a jedino što se promenilo jeste činjenica da je većina prethodnih ministara nadležnih za rad imala potrebu da nam prikazuje neku alternativnu (pink) realnost u kojoj kolektivno pregovaranje cveta, iako to ne može biti dalje od istine. Aktuelni ministar se ni ne trudi da održi takav privid.
Drugo mesto na kojem se Srbija pominje jeste na spisku 87 najgorih kompanija na svetu kada je reč o uživanju kolektivnih radnih prava. Na tom spisku imamo dve kompanije, nismo po tome najgori (Poljska ima čak šest, Turska i Holandija po četiri) ali svakako nismo ni najbolji budući da najveći broj analiziranih država nema nijednu. Kada je reč o balkanskim komšijama, samo Crna Gora ima takođe dve kompanije i tu se spisak završava. Svakako se može raspravljati o tome koliko je spisak realan, ali ponoviću da je ITUC podatke dobijao od sindikata, kao i analizom incidenata koji su se dešavali na terenu. U odnosu na dve „srpske“ kompanije koje su se našle na spisku, Juru i Poštu Srbije, svakako se može izvući nekoliko zaključaka. Najpre, jasno je zašto je Jura na spisku i to se ne mora dodatno obrazlagati jer je spisak kršenja zakona (koji su prošli nekažnjeno) tog južnokorejskog poslodavca impresivan. Pošta Srbije je pomalo iznenađenje – ne toliko zbog toga što se do sada mislilo da je idealan poslodavac, već zbog toga što bi svakako – gledano sa terena iz Srbije – niz drugih kompanija pre mogao da nađe svoje mesto na ovom „name and shame“ spisku (pogađate, naravno, da je Linglong moj „favorit“). Verovatno je presudno bilo to što su u fokusu izveštaja kolektivna prava i što je u pitanju državno preduzeće, u kojem se već nekoliko godina događaju razni procesi koji nikako ne idu u prilog slobodi sindikalnog organizovanja i delovanja. Pošta Srbije se posmatra kao (unosan) partijski plen, pa se partijski postavljeni direktori uglavnom ponašaju bahato znajući da neće odgovarati za svoje postupke. To je karakteristično za najveći broj javnih preduzeća u kojima je slična situacija, ali se verovatno zbog dobro elaboriranog izveštaja nekog od sindikata koji pokušavaju da deluju unutar Pošte Srbije, desilo da je ITUC odlučio da ovo preduzeće uvrsti na neslavnu listu.
Konačno, Srbija se pojavljuje i u delu koji se odnosi na ocenjivanje i rangiranje država prema stepenu poštovanja kolektivnih prava radnika. Kao i prethodne godine, Srbija se našla u četvrtoj grupi država, što je izuzetno loš rezultat. ITUC je sve države podelio na pet grupa. Postoji i takozvana 5+ kategorija, ali ona nije relevantna jer se radi o takozvanim „failed states“, državama u kojima inače u trenutku analize ne postoji vladavina prava, odnosno ne funkcioniše pravni sistem, ne samo u odnosu na prava radnika već i inače. Od preostalih pet kategorija važno je da budete plasirani među prve dve, jer su to kategorije država u kojima se radna prava uglavnom poštuju. Treća kategorija je ona u kojoj se nalaze države u kojima se redovno krše prava radnika (dakle, učestalost je značajno veća nego u prve dve). Četvrta kategorija, koja nas zbog Srbije naročito interesuje, pripada državama u kojima postoji sistemastko kršenje prava radnika – ovo se odnosi kako na privatne poslodavce, tako i na državu kao poslodavca, ali ovu kategoriju karakterišu i dve druge odlike: da država ne čini ništa, ili ne čini dovoljno, da ne dođe do kršenja prava radnika kao i da kršenja sankcioniše; da država svojim zakonima i politikama dovodi do pogoršanja uslova za ostvarivanje prava radnika i time ugrožava ostvarivanje osnovnih ekonomskih ljudskih prava. U petoj kategoriji se nalaze države u kojima se prava radnika zapravo ne ostvaruju, iako su neka od njih formalno proklamovana.
Nije dakle baš laskava pozicija Srbije, ali se može reći da je sasvim zaslužena. Tako smo se našli u pretežnom društvu afričkih i azijskih država. Od evropskih, tu su samo komšijske Rumunija, Severna Makedonija, Mađarska i Grčka, kao i Ujedinjeno Kraljevstvo (zahvaljujući antiradničkim reformama aktuelne vlasti). Tu su i SAD, koje svojim neoliberalnim politikama u kojima nema mesta za prava radnika, i naročito agresivnim gušenjem sindikalnog organizovanja, odavno predstavljaju „inspiraciju“ gramzivim kapitalistima širom sveta. Kada je reč o regionu, Severna Makedonija pravi društvo Srbiji u četvrtoj kategoriji, iako je prošle godine bila u trećoj. Crna Gora je takođe iz druge kategorije pala u treću, dok su ostale države regiona zadržale prošlogodišnju kategorizaciju i uglavnom se nalaze u trećoj kategoriji (Albanija, Bosna i Hercegovina, Bugarska, pomenuta Crna Gora), osim Hrvatske koja je u drugoj kategoriji.
Postoji još zaključaka koji se mogu izvesti u odnosu na podatke iz istraživanja i Srbiju. Na primer, Turska, Kina i Južna Koreja, kao neke od zemalja iz kojih dolaze najproblematičniji „strani investitori“ u Srbiji, nalaze se u petoj grupi država, koje intenzivno krše ljudska prava radnika (Turska je čak ušla u top 10); Ujedinjeno Kraljevstvo i Mađarska, koji takođe figuriraju kao države iz kojih češće dolaze investitori, prave društvo Srbiji u četvrtoj grupi. Ipak, ni to ne mora puno da znači – na primer, Italija je u prvoj grupi država i u tom smislu zaista u elitnom društvu, a svi se sećamo primera Geoxa, pa čak i Fijata u odlasku, kada su prava radnika i poštovanje zakona bili dosta nisko pozicionirani na spisku prioriteta ovih poslodavaca. Činjenica je međutim da je kroz analizu jasno da se ne može očekivati od kompanija koje dolaze iz država iz pete grupe, da se ponašaju drugačije nego u matičnim državama – zašto bi inače dolazile u Srbiju, ako je već „poslovna klima“ radne eksploatacije u njihovim državama tako „povoljna“?
Kada se pogledaju globalni trendovi, a u izveštaju ITUC se oni prate na desetogodišnjem nivou, ne može se biti naročito optimističan. Iako je broj zemalja u kojima su predstavnici sindikata izloženi fizičkom nasilju u opadanju, kao i broj zemalja u kojima se radnicima efektivno sprečava pristup pravdi, u svim ostalim posmatranim kategorijama došlo je do značajnog pogoršanja stanja. Naročito je drastično povećanje broja država u kojima se krši pravo na štrajk i pravo na kolektivno pregovaranje. Drugim rečima, iako se sindikalno udruživanje dozvoljava, efektivno se sprečavaju one kolektivne akcije kroz koje sindikati dolaze do realizacije svojih ciljeva unapređivanja položaja radnika. Tako da mnoge države poznaju nominalno uređen čitav niz kolektivnih prava radnika, koja se praktično ne realizuju. Takav položaj onda utiče i na kvalitet individualnih prava radnika i dovodi do opšteg kršenja ljudskog prava na rad. Opisana šema postupanja dešava se i u Srbiji i nije čudno što postojano držimo veoma nezavidnu poziciju u četvrtoj grupi. Međutim, države koje spadaju u prvu i drugu grupu pokazuju da pristup može biti i drugačiji. Naravno, mnoge od njih upravo „izvoze“ svoje loše poslodavce u države treće, četvrte i pete grupe, pa je lakše biti „velikodušan“ prema domaćim sindikatima. Ipak, primer Hrvatske koja svakako ne spada u opisani model, a nalazi se u drugoj grupi, pokazuje da je prvi korak usaglašavanje sa pravnim tekovinama Evropske unije, uspostavljanje vladavine prava u oblasti prava radnika, kao i funkcionalna zaštita ovih prava. Iako Hrvatska ima niz problema u ovim oblastima, čini se da je kvalitativno ispred ostatka Balkana. Isto se može reći i za Češku, Letoniju, Estoniju, Slovačku, Litvaniju, Portugal – sve su to države iz druge grupe, a da pri tome nemaju (ili nisu imale) značajno bolju početnu poziciju od Srbije. Šta tek reći za Moldaviju i Ganu, koje su već kontinuirano plasirane u drugoj grupi.
Da li će ljudi na vlasti nešto naučiti iz ovog izveštaja? Neće, kao ni iz niza prethodnih. Da li ćemo mi naučiti da možemo da imamo vlast koja se daleko bolje odnosi prema radnicima, u postojećim uslovima surove globalne ekonomije? Ostaje da se vidi.
Brkić: Radnik u Srbiji slabo produktivan, nije tačno da mnogo radimo https://t.co/6k9aG2erTs
— TV N1 Beograd (@n1srbija) August 2, 2023
nema tu šta da se gleda i razmatra zna se da za početak moraš trećinu na robiju trećinu na biro a trećinu na test kvalifikacija pa šta ostane ali niko nije blesav da to uradi"Hajde da vidimo koliko su, na primer, ljudi zaposleni u državnim firmama, administraciji, javnim službama postali efikasniji u poslednjih godinu dana da bi im plate bile povećane, argument da plate rastu jer su porasle cene samo vodi u dalju inflaciju"
pa ne ukljucuju u tome je witz. Sve dok nije pao Slobodan radnici Zastave su redovno dolazilii u posete Beogradu da bi pred Skupstinom saopstili da ce biti zulum bujrum ako ih se otpusti al ovaj put za ozbiljno, a ne kao do sada da im daju neku platicu al da sede kuci dok im tece staz i zdravstveno. Kad ono nuto cuda, kada je krenula Fiat Zastava Punto, vecina je odbila da stupi u radni odnos sa novim starim preduzecem i ipak uzela otpremninu. Cak je i jedan medju njima rekao celu istinu: "ne mogu sad 5 puta osam sati nedeljno u fabriku, previse dugo nisam nista radio". I tako je naizgled neresiv problem resen bez revolucije.konjski nil wrote:evo ti tzv slobodna zona subotica realno 80% toga može da obavi brigada trećerazrednih robota i to je realni gubitak koji se nadoknađuje subvencijama zemljištem niskim platama poreskim olakšicama i ostalim kompromisima samo da ne bude ful automatizacija tj sikteruša za 5k radnika i tako ti je bajo moj i u eu
da ima neko pametan već bi to rešio ali pošto rešenja ugl uključuju oktobarske revolucije petoljetke gulage i ostala neznabožačka lupetanja onda jbg
ta sramota se u ozbiljnim razgovorima o sfrj industriji ne pominjeVilmos Tehenészfiú wrote:radnici Zastave
Zbog hroničnog manjka vozača: Za autobuse će moći da se polaže i sa probnom dozvolom
konjski nil wrote:ta sramota se u ozbiljnim razgovorima o sfrj industriji ne pominjeVilmos Tehenészfiú wrote:radnici Zastave
konjski nil wrote:
inč ako znate nekog ko Obožava da se za neku siću vozika po gužvama na +50 bez klime dok ga avax marvurage psuju pljuju i lupaju mu uvratnice evo 5+ biznis prilike
Zbog hroničnog manjka vozača: Za autobuse će moći da se polaže i sa probnom dozvolom
konjski nil wrote:ta sramota se u ozbiljnim razgovorima o sfrj industriji ne pominjeVilmos Tehenészfiú wrote:radnici Zastave
Лекар опште медицине убудуће ће моћи да отвори боловање пацијенту од најдуже две недеље, а не до два месеца, као што је то сада случај. Изузетак ће представљати онколошки болесници, тек оперисани пацијенти, људи који имају инвалидитет и труднице. Ову новину је у разговору за „Политику” најавила професор др Даница Грујичић, министарка здравља, која је истакла да су већ припремили предлог измене Закона о здравственом осигурању, који ће садржати ову промену правила. „Привреда је имала велике примедбе на могућност да неко буде на боловању два месеца без провере комисије. Много је чудно да је излечење највећег броја пацијената било баш 58. дана од тренутка отварања боловања, тј. баш онда када више не могу да буду на боловању без одлуке комисије. Јасно је о чему се ту ради. Надам се да ћемо успети да спречимо могуће злоупотребе. Контрола ће фактички бити на комисијама. Изузетак су онколошки пацијенти који пролазе вишемесечну терапију или пацијенти који су тек изашли из болнице после тешке кардиохируршке операције. Почећемо више да контролишемо боловања”, најавила је министарка здравља.