Ekologija

паће wrote:Ма јасно је да је јефтиније са мањом масом - ем гајбице не морају да се праве тако јаке, у ствари не треба гајбица кад лепо иде и у картонским кутијама, ем је јефтинији превоз, ем је јефтиније претапање мање масе стакла.
Прц је био само у томе да се направи довољно јако и кад је тако танко. А штогод и ти чепови више не захтевају толику снагу па се не крњи стакло кад се отвара. Башка ови чепови америчког типа, који имају и навој, па може и без отварача.

Papa Lazarou wrote:"jeste li čitali polemiku u NIN-u"   

Ahora mismo en #Tarragona
¿Qué esta pasando? Alguien que informe por favor! pic.twitter.com/AY15XF1ppH

— Laura Presicce (@laura_presicce) January 14, 2020

U hemijskoj tvornici u Tarragoni, u Španiji,j večeras je došlo do eksplozije i požara.

Katalonska civilna zaštita poručila je lokalnom stanovništvu da ostane unutra, u zatvorenom i ne izlazi na ulice.

Juče sam pisao o tome koje su sobne biljke najbolji "prečišćavači" vazduha u zatvorenom prostoru, nešto na šta svako od nas može relativno lako uticati. Danas bih da skrenem pažnju na jedan mnogo komplikovaniji problem, na koji me prezime obavezuje - efikasnost biljaka (prevashodno drveća) u prečišćavanju vazduha napolju, pre svega u urbanim sredinama. Iako najveći deo spoljašnjeg zagađenja vazduha neminovno utiče na kvalitet vazduha u zatvorenim prostorima, u situacijama visoke zagađenosti govorimo o potpuno drugačijoj konfiguraciji potencijalno opasnih čestica u vazduhu, nego što je to slučaj sa pomenutim toksičnim jedinjenjima, koja su prisutna u zatvorenim prostorima.

U trenutku dok ovo pišem, indeks kvaliteta vazduha (AQI) u Beogradu iznosi 167 jedinica (0-50 dobro; 51-100 umereno; 101-150 nezdravo za osetljive grupe; 151-200 nezdravo; 201-300 veoma nezdravo; 301-500 izuzetno opasno), a situacija nije bila dobra od kraja prethodne godine, niti će biti mnogo bolja tokom narednih dana.

U našim gradovima, najveći doprinos zabrinjavajuće visokom indeksu kvaliteta vazduha doprinosi koncentracija čestica u vazduhu prečnika manjeg od 2.5 mikrometra (PM2.5). Otkuda dolaze ove čestice? PM2.5 su najvećim delom proizvod ljudske delatnosti i čine nusprodukt različitih procesa sagorevanja - najčešće u motorima automobila i drugih prevoznih sredstava koje koriste motore sa unutrašnjim sagorevanjem, fabrikama, spaljivanju drveta, industrijskim procesima i hemijskim reakcijama sa oksidima sumpora i azota. PM2.5 čestice su najopasnije po ljudsko zdravlje, zbog toga što zahvaljujući malom prečniku imaju sposobnost prodiranja duboko u naš organizam izazivajući iritaciju disajnih puteva, plućne i srčane probleme. PM2.5 su glavni uzročnik smanjene vidljivosti, površinskog oštećenja materijala, povećanja kiselosti i koncentracije ozona u vazduhu, neretko su veoma toksične.
Dok ovo pišem, koncentracija PM2.5 čestica u Beogradu iznosi oko 80 mikrograma po metru kubnom, što je OSAM PUTA više od preporučenih vrednosti.
Osim osnovnih mera prevencije i borbe protiv zagađenja vazduha PM2.5 česticama, KOJE NE SPROVODIMO UOPŠTE, a koje pre svega podrazumevaju smanjenje i kontrolu njihovih izvora, od krucijalnog značaja za naše gradove su projekti uvećavanja zelenih površina i pošumljavanja u urbanim sredinama, KOJE NE SPROVODIMO DOVOLJNO.
Iako je svima poznato da drveće doprinosi boljem kvalitetu vazduha u gradovima, kako kroz apsorpciju ugljen-dioksida i oslobađanje kiseonika, tako i kroz spuštanje površinskih temperatura vazduha, poslednjih godina smo prisiljeni da proučavamo ulogu drveća u apsorpciji štetnih PM2.5 čestica. Za razliku od apsorpcije CO2, koja je hemijska, apsorpcija PM2.5 je prevashodno mehanička - drugim rečima, drveće u gradovima predstavlja svojevrsnu barijeru za ove čestice, fizički ih zadržavajući na svojoj površini i sprečavajući njihovo širenje prostorom.
Zahvaljujući veoma važnom istraživanju kineskih naučnika o uticaju drveća na kontrolisanje zagađenja PM2.5 česticama u urbanim sredinama (Yang, Chang, Yan 2015), jednom od prvih svoje vrste, uspostavljen je jasan sistem rangiranja uobičajenih urbanih vrsta drveća širom sveta prema kriterijumu njihove sposobnosti da apsorbuju PM2.5 čestice iz vazduha. Analizirajući biofizičke varijable kod 3602 vrste drveća širom sveta, autori su izdvojili 7 kategorija koje utiču na efikasnu apsorpciju PM2.5 čestica: tip (zimzelenio drveće bolje apsorbuje od listopadnog), veličina (veće=bolje), brzina rasta (brže=bolje), struktura krošnje (gušće=bolje), kompleksnost lista (složenije=bolje), površina lista (veče=bolje), tekstura površine lista (hrapavije/dlakavije/lepljivije = bolje). Ocenjujući 7 kategorija na skali od 1 do 3, autori su rangirali 100 najučestalijih urbanih vrsta drveća prema njihovoj efikasnosti u apsorpciji PM 2.5 čestica, predstavljajući je zbirnim vrednostima od 10 (najlošije) do 19 (najbolje).
Izdvojio sam 20 najefikasnijih vrsta koje uspevaju na našim prostorima, čija bi povećanja sadnja mogla izuzetno pozitivno da utiče na smanjenje PM2.5 čestica u našim gradovima. Većinu među njima čini zimzeleno drveće, kako zbog svoga dejstva tokom cele godine (što je podudarno činjenici da se najveći deo zagađenja ovim česticama poklapa sa zimskim mesecima u kojima listopadno drveće predstavlja neefikasnu barijeru), tako i zbog svoje veličine i kompleksnosti listova. S druge strane, postoji i izvestan broj veoma efikasnih listopadnih vrsta. Takođe je važno naglasiti da pojedine vrste koje na našim prostorima imaju visoku zastupljenost, kako zbog geofizičkih svojstava tako i zbog kulturnog nasleđa (npr. hrast, kesten, breza) nisu veoma efikasni u ovom obliku borbe protiv zagađenja vazduha, dok druge (npr. crni i beli bor) iako efikasne, nisu među najefikasnijim vrstama.
Dakle, poenta priče je da DOK JE SADNJA BILO KOJE VRSTE DRVEĆA VIŠE NEGO DOBRODOŠLA, POJEDINE VRSTE SU USPEŠNIJE OD DRUGIH U BORBI PROTIV KONKRETNOG VIDA ZAGAĐENJA sa kojim se suočavamo u našim gradovima, pa bi zbog toga, pored estetske, kulturne i šire ekološke uloge urbanog pošumljavanja, trebalo uzeti u obzir i sledeći spisak vrsta:


1. Juniperus virginiana - Virdžinijska kleka (ipak zahteva strogo kontrolisanu sadnju zbog alergija) - 19
2. Cupressus sempervirens - Mediteranski čempres - 19
3. Juniperus chinensis - Kineska kleka - 18
4. Thuja occidentalis - Tuja (smaragdna) - 16
5. Pinus strobus - Vajmutov bor, borovac - 16
6. Taxodium distichum - Močvarni čempres - 16
7. Fraxinus excelsior - Jasen - 15
8. Acer rubrum - Crveni javor (rođak) - 15
9. Populus alba - Bela topola - 15
10. Picea abies - Norveška (obična) smrča (novogodišnja jelka) - 15
11. Ulmus pumila - Sibirski brest (jako brzo raste) - 15
12. Picea pungens (glauca) - Srebrna smrča (spororastuća) - 15
13. Tilia tomentosa - Lipa - 15
14. Ulmus americana - Američki brest - 15
15. Salix alba - Bela vrba - 15
16. Tilia x europaea - Obična lipa - 15
17. Ulmus glabra - Žalosni brest - 15
18. Platanus acerifolia - Platan (javorolisni, dalji rođak) - 14
19. Acer pseudoplatanus - Gorski javor (još jedan rođak) - 14
20. Fraxinus pennsylvanica - Pensilvanijski zeleni jasen - 14

The climate crisis is real. It’s not a drill. If we do nothing, Barcelona and the planet will become uninhabitable for future generations. In an effort to prevent that happening and mitigate the effects of the climate crisis in the city, Barcelona City Council has declared the Climate Emergency, with an action plan and a budget of 563 million euros to implement a hundred different measures. The goal is to halve greenhouse-gas emissions by 2030 in comparison to levels recorded in 1992, and to cut CO2 emissions by two million tonnes.

https://static1.squarespace.com/static/59bc0e610abd04bd1e067ccc/t/5cbdc638b208fc1c56f785a7/1555940922601/Hickel+and+Kallis+-+Is+Green+Growth+Possible.pdf

Is Green Growth Possible?

...

This review finds that extant empirical evidence does not support the theory of green growth. This
is clear in two key registers. (1) Green growth requires that we achieve permanent absolute decoupling of resource use from GDP. Empirical projections show no absolute decoupling at a global
scale, even under highly optimistic conditions. While some models show that absolute decoupling
may be achieved in high-income nations under highly optimistic conditions, they indicate that it is
not possible to sustain this trajectory in the long term. (2) Green growth also requires that we
achieve permanent absolute decoupling of carbon emissions from GDP, and at a rate rapid
enough to prevent us from exceeding the carbon budget for 1.5°C or 2°C. While absolute decoupling is possible at both national and global scales (and indeed has already been achieved in
some regions), and while it is technically possible to decouple in line with the carbon budget for
1.5°C or 2°C, empirical projections show that this is unlikely to be achieved, even under highly optimistic conditions.
The empirical evidence opens up questions about the legitimacy of World Bank and OECD efforts
to promote green growth as a route out of ecological emergency, and suggests that any policy programmes that rely on green growth assumptions – such as the Sustainable Development Goals –
need urgently to be revisited. That green growth remains a theoretical possibility is no reason to
design policy around it when the facts are pointing in the opposite direction.

Of course, we need all of the technological innovations we can get, and we need to gear government policy toward driving these innovations, but this will not be enough in and of itself. The evidence presented above indicates that in order for efficiency gains to be effective, we will need to
scale down aggregate economic activity too. It is more plausible that we will be able to achieve
the necessary reductions in resource use and emissions without growth than with growth. Indeed,
there are no scientific grounds upon which we should not question growth, if our goal is to avoid
dangerous climate change and ecological breakdown. Staying within planetary boundaries may
require a de-growth of production and consumption in high-consuming nations (Victor 2008, Alier
2009, Jackson 2009, Kallis 2011, Kallis et al. 2012), and a shift away from the narrow growthfocused development agenda in the global South. As Gough (2017) notes, combatting climate
change might require not only new clean and efficient energy technologies, but also a reduction
and re-composition of consumption, with a shift from carbon-intensive to low or zero carbon
sectors. Legislative limits, green taxes, shifts in public investment and working hour-reductions or
new social security institutions such as a basic income all have a role to play in such a transition
(Gough 2017, Kallis 2018). The objective could be to find ways to decouple prosperity and development from growth (e.g. Jackson, 2009, O’Neill et al. 2018) rather than to continue to chase the
phantom of green growth.

It seems likely that the insistence on green growth is politically motivated. The assumption is that
it is not politically acceptable to question economic growth and that no nation would voluntary limit
growth in the name of the climate or environment; therefore green growth must be true, since the
alternative is disaster. But it might well be the case that, as Wackernagel and Rees (1998) put it, ‘the
politically acceptable is ecologically disastrous while the ecologically necessary is politically impossible’. As scientists we should not let political expediency shape our view of facts. We should assess the
facts and then draw conclusions, rather than start with palatable conclusions and ignore inconvenient facts.