Filozofski fragmenti

zvezda je zivot wrote:mora da se radi, filozofiranje nicemu ne vodi

zvezda je zivot wrote:mora da se radi, filozofiranje nicemu ne vodi

pogotovo sto je leva misao u vecem kanalu od leve politike. misim ovo sto pisu badju i zizek, to su u najboljem slucaju banalnosti

Pokazalo se da postmodernizam ipak nije bio najniža tačka ljudske misli. Alen Badju ne misli da Tehnološko doba donosi sve više nihilizma i osrednjosti. Ismevajući Hajdegerovu kritiku uspona tehnologije, on izjavljuje da je nemamo dovoljno![3]

Badjuova knjiga Biće i događaj (1988), prazna i aistorijska, nekako je uspela da mu donese reputaciju možda najveće zvezde zapadne filozofije. U knjizi Broj i brojevi (1990), usledio je nastavak himne otuđenju.[4] Matematika je filozofija je biće – prema njegovoj formuli, u isti mah gnusnoj i zapanjujućoj. Njegov marksističko-lenjinistički sledbenik, neumorni postmodernistički pop-klovn Žižek, proglasio je Broj i brojeve „veličanstvenim… (ta knjiga) najavljuje novu epohu u filozofiji“.[5] Žižek je u pravu, ali samo u duboko negativnom smislu. Mišel Fuko očigledno nije imao u vidu dolazak Badjua, kada je izjavio kako je „teorija, po svojoj prirodi, suprotstavljena moći“.[6]

Broj podrazumeva određeni odnos i to upravo odnos moći, kao i kapital, samo na još dubljem nivou. Komunisti kao Badju (i Žižek), suvišno je reći, nikada se nisu zamarali suprotstavljanjem moći. Jedna fusnota iz knjige Endrjua Gibsona je u tom pogledu veoma rečita. Badju mu je jednom rekao kako „ne voli Džejmsa Džojsa. Stiče se utisak da kod njega prosto ima suviše sveta.“[7] Suviše nekontrolisanog sveta.

Broj je za Badjua oblik bića. Šta više, „matematika je beskonačni razvoj onoga što se može reći o biću kao biću.“[8] Drugim rečima, matematika je već filozofija; ontologija je zapravo matematika.

Postmodernizam je uzdigao liberalnu sumnju kao svoj odgovor svakome ko bi mogao da zamisli stanje s one strane otuđenja i potčinjavanja. Na svoj negativan način (na primer, Derrida) učinio je sve da bi podrio svaki osnov za nadu. Badju, sa svoje strane, promoviše pozitivnost, koja stremi istom cilju. Politika je za njega mogućnost „raskida s postojećim“.[9] Ali, tu pozitivnu nadu, taj „raskid“, on zasniva na nečemu što je, po svemu sudeći, više na strani otuđenja i potčinjavanja. Badjuov prevodilac, Džejson Barker (Jason Barker), ispravno primećuje da je „Badjuova kanonska političko-filozofska referenca Altiserova knjiga ’Lenjin i filozofija’ i drugi eseji.“[10] Staljinista Altiser je podržavao francusku Komunističku partiju protiv radnika i studenata za vreme ustanka iz maja 1968. Kao što Badju laka srca priznaje, „kod Altisera nema teorije subjekta, niti je može biti.“[11] Dvojica komunista, ruku pod ruku, protiv individue, protiv oslobođenja. Ono što je „naizgled izraženo strogo matematičkim jezikom“, prema Brunu Bostelsu, „preuzeto je iz sfere militantne politike“. To su, konkretno, marksističko-lenjinističke verzije tih kategorija, kao što su „normalnost, singularnost i ekskrescencija“.[12] Još konkretnije, maoizam.

Fransoa Laruel smatra da Badjuov „poduhvat nema premca u istoriji filozofije“, kao spoj platonističke matematike i maoizma.[13] „Misao“, u svom najogoljenijem autoritarnom izdanju, na svim niovima.

https://anarhisticka-biblioteka.net/library/john-zerzan-broj-i-carstvo

According to Zerzan, original human societies in paleolithic times, and similar societies today such as the !Kung and Mbuti, live a non-alienated and non-oppressive form of life based on primitive abundance and closeness to nature. Constructing such societies as a kind of political ideal, or at least an instructive comparison against which to denounce contemporary (especially industrial) societies, Zerzan uses anthropological studies from such societies as the basis for a wide-ranging critique of aspects of modern life. He portrays contemporary society as a world of misery built on the psychological production of a sense of scarcity and lack.^[1] The history of civilization is the history of renunciation; what stands against this is not progress but rather the Utopia which arises from its negation.

It is still an open question whether man will be able to survive the exceedingly complex and unstable ecological conditions he has created for himself. If he fails in this task, interplanetary archaeologists of the future will classify our planet as one in which a very long and stable period of small-scale hunting and gathering was followed by an apparently instantaneous efflorescence of technology and society leading rapidly to extinction. (1968:3)

William Murderface wrote:Ja bih ipak bio malo oprezniji sa otpisivanjem postmodernizma, a posebno Badijua (za koga je btw, vrlo problematično da li uopšte spada u postmodernizam), a još posebnije od strana Džona faking Zerzana.

Uopšte je taj krik za jasnoćom jedna od pogubnijih (anti)intelektualnih poza.

William Murderface wrote: Nema izlaska iz civilizacije, nema izlaska iz tehnologije, nema izlaska iz istorije.