Zanimljiva istorijska predavanja

Зупер је бре једна универзална грталица, компилација свих новокомпонованих митова и глупих вицева, Вук Караџић српског Интернета. Ту не помаже ни разговор ни логика, па чак ни зајебанција.

ostap bender wrote:zar se nisu hajduci borili tokom dugog turskog rata krajem 16 veka?

Koliko znam, uskoci, pre svih, a onda hajduci su se u pocetku ubacivali iz Mletacke i Dubrovnika, dakle primorje jer je Venecija drzala deo Boke...
Naprosto, Austrija tada jos nije bila dovoljno blizu Srbima, iako je neke pomoci verovatno bilo to nije moglo biti doovljno zbog fizicke razdaljine...
Primer je Banatski ustanak 1594, u turskom okruzenju...



Vec 1596 u Staroj Hercegovini se dize ustanak od strane SPC zbog spaljivanja mostiju Sv. Save  kao reakcija Turaka na Banatski ustanak...ali ce u polju kod Gacka ustanici biti potuceni od strane Turaka i dosta njih pobeci prema Mlecima i Dubrovniku...

Mislim da je bas tada doslo do ozbiljnog premestanja stanovnistva iz delova CG, poput Cetinja, kada isto ostaje prazno i krece doseljavanje uskoka iz Hercegovine u ono sto se se zvati Katunska nahija i u pleme Njegusa gde ce psotatni dominatniji tokom vremena...

Filipenko wrote:

Zuper wrote:
Stavise, Francuska je u 16. veku imala veliki savez sa Turcima...savez koji su uspostavili Sulejman Velicanstveni i francuski kralj Fransoa I Valoa...pretpostavljam da ti to nije poznato...Ratovali su protiv Spanaca i Svetog Rimskog carstva zajedno...

Stavise, napad Francuske sa ledja je razlog povlacenja austrijske armije sa Balkana u momentu kada je Srbija prakticno vec bila oslobodjena od Turaka, nakon cega je usledila velika seoba...


Uostalom, smatram da spomenik zahvalnosti Francuskoj treba razoriti.

Francuska je imala dosta dugo ako ne otvoreno saveznistvo sa Turcima, bilo je i toga, a ono dobro razumevanje. Govorim o periodu od nekih 200ak godina.

Nije predavanje ali je niz o izmeni kurseva istorije zapadne civilizacije na Univerzitetu Oregona

https://twitter.com/brettrushforth/status/1113114736625766400?s=19

Istorija zapadne civilizacije da pocne sa izucavanjem kada je Cezar pokupio 500k-1 miliona robova po Germaniji i keltskim zemljama tj. Zapadnoj Evropi, dobro malo zalazi i u Mittel Europu, sto je najveci broj robova ikad koji je Rim prisvojio i odveo duboko na jug kontinenta.
A onda cemo se baviti znacenjem plave boje kose u Rimu i zasto je to tako bilo.

Čuperak kose obično nose
neko na oku,
neko do nosa,
al ima jedan čuperak plavi
zamislite gde? - U Zuperovoj glavi.

Ne znam sto se nerviras lazni druze Vilijam mali, mene tvoja proza pali.
To su ti historijske cinjenice.
Pre osvajanja Cezara danasnje Francuske, Belgije, Britanije i delova Svabije to su bile divlje zemlje bez poznavanja zakona, umetnosti, kanalizacije...
Sto se ti bunis kada su tzv. Francuzi ponosni na to?
Cak su i svabovi ponosni sto ih je vodio suznji Rima koji je dezertirao iz rimskih Legija i tako pobedio u Teuteburskoj sumi.
Doduse, jesu im Rimljani posle bukvalno pozdravili mamu ali ipak je to neka osnova germanske rasisticke misli o nadmocnosti nastala u 19. veku. Doduse, zaboravili su pricu o kasnijem Germanikusu koji je je vijao do Laba. Ali to sada nije bitno.

Elem, ne mislis valjda da su ti divljaci sa severa imali neko civilizacijsko dostignuce pre dolaska rimskih Legija sa Mediterana?
To sto su se tokom Galskih i Germanskih ratova Rimljani malo zaneli sa brojem robova, treba oprostiti, jer drugacije Rim ne bi dugo potrajao. Nadam se da si toga svestan.
A znas kako su Pajtonovci to sumirali,



Dakle, ja se ne salim da to treba uzeti kao pocetak tzv. zapadne civlizacije jer Heleni i Rim nisu to bas bili, mnogo su se oslanjali na Levant poput Fenicana.

Dakle, zapamti ovo lazni druz Vilijam mali,
robovi najbolji dolaze iz Germanije.

zuperiška wrote:Elem, ne mislis valjda da su ti divljaci sa severa imali neko civilizacijsko dostignuce pre dolaska rimskih Legija sa Mediterana? 

Ma misli 100%.

zupence wrote:To sto su se tokom Galskih i Germanskih ratova Rimljani malo zaneli sa brojem robova, treba oprostiti, jer drugacije Rim ne bi dugo potrajao. Nadam se da si toga svestan.

Uzalud se nadaš. Nije.

Ah, da, zaboravih o plavoj boji kosi kod zena u Rimu.
Vidite, prostituke su nosile plave perike ili imale originalno plavu kosu u Rimu.
Posledice velikog broja robova sa severa.

Je l' znas to Lujo?

Админ Пантократор објашњава зашто не може бановање на форуму.

Zuper wrote:
Je l' znas to Lujo?

Pa znam sad kad si mi reko.

otto katz wrote:

Zuper wrote:
Je l' znas to Lujo?

Pa znam sad kad si mi reko.

Stvarno si nezahvalni perfidni latin. Ni hvala da mi kazes sto ti oktrivam nove horizonte saznanja.
Kakvi ste to? Oslobodimo Split i Zagreb ni hvala da kazete.

Sotir wrote:

Админ Пантократор објашњава зашто не може бановање на форуму.

Viudi sto se ohrabrio.
Do juce place po forumu zbog svojih vojnih strategija a sada proziva.
Sramota to.

https://www.facebook.com/events/653063111789100/

Ciklus predavanja:
Francuska / Rusija: epohalni susreti, presudni sukobi
Na francuskom, bez prevoda.

Predavanje #3: Borba do smrti: Rusija Aleksandra Prvog protiv Francuske Napoleona Bonaparte – epopeja koja je promenila svet

Francuski institut u Srbiji, u saradnji sa Francuskom školom u Beogradu, poziva vas na novi ciklus predavanja istoričara Florijana Erbera.

Poznata nam je Napoleonova epopeja i poraz kao njen završni ishod, koji je doveo do globalnog trijumfa Engleske. Verujemo da su nam poznate glavne istorijske činjenice. Ipak, kada se usredsredimo na odnose između Francuske i Rusije tokom tog odlučujućeg perioda, možemo sve da vidimo i iz drugog ugla.

Napoleon je bio prvi francuski državnik koji je shvatio da je neophodno zasnovati  francusku diplomatiju na savezništvu sa Rusijom i da je to jedini način da se obuzda nadiruća moć Engleske. Pa ipak, poništio je Tilzitski mir sklopljen sa carom Aleksandrom Prvim i krenuo u pohod na Rusiju 1812? Zašto? Da li je slom velike Napoleonove vojske bio neizbežan u prostranoj i hladnoj Rusiji, kao što pripoveda Tolstoj u Ratu i miru? Da li je baš bitka kod Vaterloa dovela do Napoleonove propasti?

Ovo predavanje je pokušaj da se oživi duh te epohe, drugačije nego u romanima, kroz unakrsne  poglede na dve upečatljive sudbine – Bonapartinu, i onu manje poznatu, a ipak ključnu – cara Aleksandra Prvog.

Predavanja su otvorena za svu frankofonu publiku željnu da bolje shvati savremeni svet, uz analizu, sa neophodne distance, uporednih istorija Francuske i Rusije.

Sutra u 18.30

NIKOLA SAMARDŽIĆ, LIMES: ISTORIJSKA MARGINA I POREKLO POSEBNOSTI JUGOISTOČNE EVROPE

Egzistencija na istorijskoj margini, uslovljena graničnim geografsko-političkim položajem evropskog jugoistoka, odredila je i njegove ključne karakteristike i razvoj. Nova knjiga beogradskog istoričara i profesora na Filozofskom fakultetu, Nikole Samardžića, istražuje svu polivalentnost limesa (granice), kao determinante pod čijim se dominantnim uticajem razvijao prostor Jugoistočne Evrope. Znalački struktuirana u jedanaest tematskih krugova (poglavlja) monografija zahvata širok hronološki obuhvat moderne i savremenosti – od 16. do 21. veka. Granice imperija i civilizacija, čak i kada su konstrukti, kao i evropska ekonomska i politička periferija, uticali su na oblikovanje kultura, običaja, mentaliteta stanovnika Jugoistočne Evrope, smatra autor. Istorijska sinteza nesporne originalnosti nudi istoričan i verodostojan pristup istoriji Balkanskog poluostrva, predstavaljući istinski interpretativni iskorak ne samo domicilnih istoriografija. Središnja tačka Samardžićeve kompleksno struktuirane monografije svodi se na traganje za uzrocima siromaštva, zaostajanja i istorijske regresije jugoistočno-evropskih društava. Istražujući zanemarene i potisnute fenomene društvene istorije, istorije svakodnevice, ispitujući mentalitetske obrasce, političku i vojnu istoriju, ekonomski položaj Balkana u ranokapitalističkom razvoju, Nikola Samardžić gradi složenu konstrukciju koja traga za dubinskim i suštinskim uzrocima geneze i identitetskih specifičnosti fragilnog balkanskog prostora. Naslanjajući se na savremene trendove zapadnoevropskih istoriografija, varirajući centralni motiv monografije – granicu, njen uticaj i značaj u kompleksnim istorijskim zbivanjima, autor je stavlja u red procesa dugog trajanja uporedo sa klimom i reljefom kao strukturnim determinantama razvoja i dinamike u prošlosti. Koristeći vlastita široka znanja o evropskoj istoriji modernog doba, zasnovanim na višedecenijskoj istraživačkoj platformi, Samardžić analizira i interpretira u širokim potezima, praveći paralele identitarnih istorijsko-regionalnih specifičnosti Jugiostočne Evrope sa teritorijalno-političkim strukturama izraslim na Apeninskom i Pirinejskom poluostrvu. Već u uvodnim razmatranjima, autor se pita, primenjujući holistički pristup istraživanju evropske prošlosti, „kako su jedni postali bogati, srećni i optimistični, a drugi, u širokim društvenim osnovama, zastali u prethodnim fazama razvoja?“ Smeštajući istoriju sveta na početke moderne u 15. i 16. veku i uzimajući pomorsku ekspanziju evropskih trgovačkih centara kao katalizator konstituisanja globalizovanog sveta, autor kao centralni evropski istorijski uspeh smatra činjenicu da je uspela da „globalizuje svoje kulturne norme i kodove“. Tako nastaje pojam sveta u istorijskom smislu, kroz savladavanje starih komunikacionih obrazaca i izgradnju novih u razdoblju u kojem evropski Zapad uspostavlja dominaciju nad ostatkom sveta. Čak ni u navedenoj konstelaciji najmanje razvijeni region Evrope, jugoistok, iako naslonjen na Sredozemlje kao „kolevku zapadne civilizacije“, nije uspeo tokom posmatranog perioda da iskorači iz pozicije „geografske i kulturne periferije“, ostajući na margini preobražaja koji su nosili humanizam, renesansa, geografska otkrića, reformacija, racionalizam, prosvetiteljstvo, industrijska revolucija, tehnološki i urbani razvoj. Podstaknut tim zaključkom autor traga za uzrocima „istorijskog neuspeha“, postavljajući problem – zbog čega je Balkan zadržao „pogranični i provincijalni karakter“? Moderni Balkan, piše Nikola Samardžić, primer je „nasilnog, neutaživog nacionalizma“, ali i društvenih monopola, klijentelizma, korupcije, kastinskih razlika, verske netrpeljivosti, kao i suficita u „proizvodnji identiteta i razlika“. Ipak, u svemu tome granice koje ga presecaju bile su konstanta: između Rimskog carstva i varvara, istočnog i zapadnog hrišćanstva, hrišćanskog i islamskog sveta, najzad u savremenosti – između sovjetskog socijalizma i zapadnog kapitalizma. Analizirajući strukture, Nikola Samardžić posmatra Dunav kao paradigmu brodelovskog dugog trajanja, kao zaštitini pojas i „liniju Limesa“. Da bi utvrdio „poreklo samoće“ Balkana potrebno je njegov istorijski i antropološki prostor posmatrati od ranog srednjovekovnog doba i doseljavanja Slovena. Istorijske uzroke zaostalosti autor pronalazi u anahronom, neefikasnom i petrifikovanom institucionalnom ustrojstvu Vizantije,   čiji su politički, ekonomski i civilizacijski model preuzeli i balkanski narodi, uključujući i Srbe.   
U osvit modernog doba, kada se zapadnoevropski vladari orijentišu na pomorsku ekspanziju, kreirajući obrise globalnog sveta, evropski jugoistok postaje deo Osmanskog carstva. Autor podseća da su se granice osmanske države, koja je u velikoj meri usvojila vizantijske običajne i institucionalne obrasce, stabilizovale u „širokom domenu nekadašnjeg rimskog Limesa“. Samardžić posebno ističe procese otuđenja ruralnog nasleđa od gradova u kojima od 16. veka prevladava muslimanska većina, zbog čega nastaje ideološki sukob – iz ruralne vizure, „gradovi su ostali tuđi i tuđinski“.  Nikola Samardžić traga i za uzrocima i genezom pojma „balkanizacije“ Jugoistočne Evrope tokom 18. i 19. veka, kada je on označavao „prezir jednog zatvorenog, zaostalog sveta sklonog beskrajnim i besmislenim svađama i obračunima“. U to doba Balkan postaje predmet stereotipa, kolonijalnih predrasuda i diskvalifikacija koji su se „urezivali i u logiku domaćih lokalnih partikularizama“, reprodukujući obrasce zaostalosti i isključivosti. Samardžić posebno ističe istorijske procese u kojima su identitetski modeli na Balkanu konstituisani na marginama modernizacijskih procesa, renesanse, reformacije, racionalizma, prosvetiteljstva na periferiji kapitalističkog sistema i trenda urbanizacije.  U sukobima Osmanskog, Habzburškog carstva, Venecije i drugih zainteresovanih sila, na evropskom jugoistoku su se prožimali militantni i klerikalni uticaji, lišeni reformatorskog karaktera, smatra Samardžić. Preskočivši prosvetiteljski 18. vek, Jugiostočna Evropa je determinisana devetnaestovekovnim procesima nacionalne samoidentifikacije čiji je važan katalizator bio kult narodnog, govornog jezika, konstatuje autor. Konstituisanje novih nacionalnih država na Balkanu, od kojih je svaka imala mitske i megalomanske aspiracije, odvijalo se, kako smatra Nikola Samardžić, „u nedostatku prethodnog istorijskog iskustva u domenu razvoja kompetencija i institucija“. Tako su autoritarna politika i autarhična ekonomija zadržavale monopole kreirajući i specifičan vid političke kulture u ovom delu Evrope. Takođe, nekongruentnost državnih granica i nacionalnog rasprostiranja generisala je frustraciju intenziviranu (pre)dugim trajanjem Habzburškog i Osmanskog carstva na obodima Jugoistočne Evrope. Nakon tragičnog iskustva Prvog svetskog rata, u međuratnom periodu, iako je prekoračen mitski limes, Balkan je ponovo – bedem prema intencijama poraženih revizionističkih sila, ali i sanitarni otklon od revolucionarnih i ekspanzionističkih težnji novostvorene sovjetske države. Unutar nestabilnog evropskog jugoistoka, opterećenog istorijskim diskontinuitetima, tek konstituisana Jugoslavija postala je „prva moderna država koja je bila potencijalno u stanju da prevaziđe tradicionalne podele“ karakteristične za balkanski prostor, integrisavši raznolike etničke, verske i kulturne grupe i kreirajući jednu sasvim osobenu pluralnu konstrukciju. Ipak, prednosti koje su je činile važnim istorijskim iskorakom, na razmeđu vekovnog limesa, učinile su Jugoslaviju privremenom, piše Samardžić. Najzad, posleratni period druge polovine 20. veka reafirmisao je ideju graničnog karaktera Jugoistočne Evrope u atmosferi novih podela interesnih sfera i postojanja „gvozdene zavese“ i stvarnog i imaginativnog zida između Istoka i Zapada. Posebne delove knjige Nikola Samardžić posvećuje sintezi i interpretacijama istorije jugoslovenske države i društva. Minucioznim analizama Jugoslavije ne izmiče sud autora da je jugoslovenska ravnoteža na relaciji Istok – Zapad i na razmeđu limesa bila nepostojana, rastrzana između nacionalnog pluralizma (i separatizma) i ideološkog monizma. Za Samardžića, Jugoslavija je pre svega bila „poslednja državna i kulturna zajednica balkanskih različitosti“. U tom kontekstu, autor zaključuje da su granice i borba za njih generator svih balkanskih antagonizama. Borba za granice i njihovo širenje držale su narode Jugoistočne Evrope „na granici, na margini, sa one strane razvijenog evropskog prostora“, smatra Samardžić. Svi navedeni činioci generisali su nacionalizme i autoritarne političke težnje nasuprot alternativi „demokratskog i kulturnog pluralizma“. Monografija Nikole Samardžića zasvođena je svojevrsnom istorijom sadašnjice – razmatranjima posvećenim političkim i kulturnim identitetima istočne i jugoistočne Evrope u posthladnoratovskom kontekstu. Uključivanje u procese integracije i demokratizacije bilo je, ne samo u simboličkom smislu, „povratak Evropi“. Mnoštvo najreferentnijih svetskih studija, nesporna erudicija i kritička interpretacija, retka sposobnost uopštavanja i izvođenja istorijske sinteze čine knjigu Nikole Samardžića nezaobilaznom u izučavanju i promišljanju Jugoistočne Evrope, njenih osobenosti, identitetskih karakteristika, istorijskih aberacija i zaostajanja. Ipak i nešto više – monografija, Limes: istorijska margina i poreklo posebnosti Jugoistočne Evrope, primer je ne samo kako se istorija čita i piše sa dubinskim razumevanjem već i najbolja paradigma, na našim prostorima tako retka, originalnog, multiperspektivnog i pluralnog promišljanja prošlosti u globalnom kontekstu. 

Milivoj Bešlin 
Vol 30 No 1 (2019): Filozofija i društvo

Čak bih i pročitao, ali me smara opšti diskurs "civilizovanja", tj usvajanje te stajne tačke iz koje se aksiomatski čita "zaostalost", "posebnost" itd. Svakako ne zvuči kao delo koje je "originalno, multiperspektivno i pluralno promišljanje prošlosti".

Evo ovde

1/2
"The present danger to free thought and speech is not Red Army tanks pouring through the Fulda Gap in Germany; it is the red army of mediocrities waging war on dissent within academia and the media...

— Martin D. Brown (@MDRBrown) April 14, 2019

2/2
It is time to confront these people with the one thing that will deter them, as it once deterred the Soviets: massive retaliation."
NIALL FERGUSON
april 14 2019, 12:01am, the sunday times

— Martin D. Brown (@MDRBrown) April 14, 2019

https://www.thetimes.co.uk/article/join-my-nato-or-watch-critical-thinking-die-sl5sdqv5v

gospode. britanski samardzic.

sada da sacekamo next knjigu o tome kako bi svet bio bolji da je nemacka (izbegavamo ime hitler) pobedila '45 ili da je postignut separatni mir i da su nemacki panzeri preorali sve do urala. dugorocno gledano.

Just the facts, ma'm.

Ali do koje mere masi protivnika 2019...ludilo.

Razgovor o knjizi Maxa Bergholza Nasilje kao generativna sila

Učesnici:
Prof. dr Max Bergholz, Univerzitet Concordia, Montreal
dr Olga Manojlović Pintar, Institut za noviju istoriju Srbije
dr Milovan Pisarri, Centar za primenjenu istoriju
dr Nataša Milićević, Institut za noviju istoriju Srbije

Moderatorka:
dr Sanja Petrović Todosijević, Institut za noviju istoriju Srbije/Cejus

U knjizi "Nasilje kao generativna sila", Max Bergholz kazuje nam priču o naprasnom i zbunjujućem potonuću nekada mirne multietničke zajednice u ekstremno nasilje. Priča o ovoj malo poznatoj balkanskoj zajednici 1941. godine pruža nam moćno sredstvo za ponovno promišljanje temeljnih pretpostavki o međusobnim odnosima između etniciteta, nacionalizma i nasilja kako tokom Drugog svetskog rata tako i u drugim periodima, širom sveta.

Tokom dva zastrašujuća dana početkom septembra 1941. godine živote blizu dve hiljade muškaraca, žena i dece divljački su oduzele njihove komšije u Kulen-Vakufu, maloj ruralnoj zajednici na današnjoj granici između severozapadne Bosne i Hrvatske. To bezumlje – u kojem su žrtve kasapljene poljoprivrednim alatkama, utapane u reci i bacane u duboke okomite jame – bilo je vrhunac lanca lokalnih pokolja koji su započeli ranije tog leta.
Ova dubinski istražena mikroistorija pruža nam provokativne uvide u pitanja od globalnog značaja: Šta izaziva nasilje među zajednicama? Kako takvo nasilje među komšijama uteče na njihove identitete i odnose? Nasuprot široko rasprostranjenom gledištu po kojem nacionalizam vodi u nasilje, Bergholz otkriva kako prevrati izazvani lokalnim ubijanjem stvaraju dramatično nove percepcije etniciteta – sebe samoga, pretpostavljene “braće“ i onih koji se percipiraju kao “drugi“.