Jordan Rivers wrote:U Nemačkoj je ovaj film predmet oštrih ideoloških polemika, koje se vrte oko pojma "Normalisierung". Čitaj šta je Venders pisao o ovom filmu. Dao je izuzetno ozbiljne zamerke.
German director Wim Wenders called the filmmakers' collaboration with a history professor "a strategic move to compile cultural capital and move the film beyond the reach of reprehensibility, challenge, or contradiction by writers or critics unwilling to engage the material other than by pointing out historical inaccuracies." He felt that the film said: "Wir wissen, wovon wir reden" ("We know what we're talking about"). Further, Wenders argued that Der Untergang presented an uncritical viewpoint toward the barbarism of its subject matter, and accused the filmmakers of "Verharmlosung" ("trivialising"). Wenders supported this observation with close readings of the film's first scene, and of Hitler's final scene, suggesting that in each case a particular set of cinematographic and editorial choices left each scene emotionally charged, resulting in a glorifying effect
Anđe'o wrote:
Pa dobro, ali taj problem i te zamerke su traženje igle u plastu sena u odnosu na ovo s gejmerima.
Anđe'o wrote:
A stvaranje igrica, hm. Nedavno sam imao ponudu da radim nešto za jednu firmu koja se bavi proizvodnjom igrica, pa sam uzeo da igram nekoliko njihovih igrica (inače uopšte ne igram). Sve se radi po istoj šemi, to je proizvodnja ko proizvodnja. Ovako, laički, mi se čini da oni imaju nekakav programerski kostur i onda malo modifikuju programiranje, a nove igrice prave tako što oko tog programa smišljaju nove priče i miljee, uglavnom tako što jašu filmske žanrovske klišee, koji u njihovom slučaju nemaju nikakvu pozadinu.
Za kritiku pitam isto ovo što i Vasa.
Anđe'o wrote:Jordan Rivers wrote:U Nemačkoj je ovaj film predmet oštrih ideoloških polemika, koje se vrte oko pojma "Normalisierung". Čitaj šta je Venders pisao o ovom filmu. Dao je izuzetno ozbiljne zamerke.
Pa dobro, ali taj problem i te zamerke su traženje igle u plastu sena u odnosu na ovo s gejmerima.
Radagast wrote:Anđe'o wrote:
A stvaranje igrica, hm. Nedavno sam imao ponudu da radim nešto za jednu firmu koja se bavi proizvodnjom igrica, pa sam uzeo da igram nekoliko njihovih igrica (inače uopšte ne igram). Sve se radi po istoj šemi, to je proizvodnja ko proizvodnja. Ovako, laički, mi se čini da oni imaju nekakav programerski kostur i onda malo modifikuju programiranje, a nove igrice prave tako što oko tog programa smišljaju nove priče i miljee, uglavnom tako što jašu filmske žanrovske klišee, koji u njihovom slučaju nemaju nikakvu pozadinu.
Za kritiku pitam isto ovo što i Vasa.
Ovo je kao da neko ko nikad nije gledao ni jedan film napise da je nedavno imao ponudu da radi za holivudski studio koji snima transformerse, pa je uzeo da gleda nekoliko njihovih filmova i na osnovu toga zakljucio da filmovi nisu umetnost jer sve ih prave po istom sablonu sa prostom pricom i gomilom eksplozija.
William Murderface wrote:Pa nismo počeli od toga, nego od gejmergejterske tvrdnja da oni samo brane kulturu od politizacije, što je uvek, ali uvek odbrana dominantne ideologije (koja sebe, jel, i ne vidi kao ideologiju, nego kao - kulturu, zdrav razum, objektivnost, itd.) od onih koji je problematizuju.
Za razliku od solidnijih kritičara, Predrag Palavestra će svojom interpretacijom razoriti i ono malo smisla u Selenićevom romanu, uguravši ga u kalup svog krajnje ideološkog koncepta “književnosti kao kritike ideologije”. Naime, koncem osamdesetih, ovaj kritičar će oglasiti “kritičku misiju razobličavanja ideoloških laži i ohrabrenja ljudske samosvesti pred različitim oblicima istorijskog nasilja”,[41] a Selenića će videti kao jednog od najistaknutijih “misionara”. Pustimo sad to što je za Palavestru jedina ideologija ona komunistička; bitno je da građanska klasa – kako je vidi naš “ideolog” kritičke književnosti – nema svoju ideologiju, već samo kulturu, koja je uništena “pod udarom rušilačkih pokreta”. Za Palavestru, ta kultura isto je što i “srpska građanska svest”, koja je “izgubila korak s istorijom, prepustila inicijativu svojim prirodnim protivnicima i sagnute glave pristala na službu i podaništvo (kao na nastran i neprirodan seksualni odnos) onoj klasi koja je bila u usponu i već čvrsto jahala na rušilačkom talasu istorije”.[43] Ne vredi sad opominjati kritičara kako Vladan Hadžislavković – nosilac “srpske građanske svesti” lično – ne pristaje na “nastran i neprirodan seksualni odnos”, nego ga zapravo priželjkuje sa svojim albanskim štićenikom, jer u takvoj slici onda nema ničeg podaničkog i sramotnog; naprotiv, u tom slučaju “jahači” istorije dočekuju se s uzbuđenjem i radošću.[44]
William Murderface wrote:Pa upravo tim komentarom pokazuješ da o ovom procesu znaš vrlo malo. Upravo je nacionalizam nastupao pod krinkom "depolitizacije" umetnosti, kulture, itd.
William Murderface wrote:U oba slučaja, pitanje je kako ćeš prikazati to što prikazuješ. A Downfall nije ni najmanje neproblematičan.
German director Wim Wenders called the filmmakers' collaboration with a history professor "a strategic move to compile cultural capital and move the film beyond the reach of reprehensibility, challenge, or contradiction by writers or critics unwilling to engage the material other than by pointing out historical inaccuracies." He felt that the film said: "Wir wissen, wovon wir reden" ("We know what we're talking about"). Further, Wenders argued that Der Untergang presented an uncritical viewpoint toward the barbarism of its subject matter, and accused the filmmakers of "Verharmlosung" ("trivialising"). Wenders supported this observation with close readings of the film's first scene, and of Hitler's final scene, suggesting that in each case a particular set of cinematographic and editorial choices left each scene emotionally charged, resulting in a glorifying effect
edit: Vasa brži.
William Murderface wrote:Nego, odgovaram ja tebi - ideološka kritika nije isto i "čišćenje od politike".
Trebalo se boriti protiv nacionalističke depolitizacije umestnosti, i tada i sada. I ne samo umetnosti.
Opet malo lektire:
Depolitizacija Milana Nedića
Radagast wrote:Anđe'o wrote:
A stvaranje igrica, hm. Nedavno sam imao ponudu da radim nešto za jednu firmu koja se bavi proizvodnjom igrica, pa sam uzeo da igram nekoliko njihovih igrica (inače uopšte ne igram). Sve se radi po istoj šemi, to je proizvodnja ko proizvodnja. Ovako, laički, mi se čini da oni imaju nekakav programerski kostur i onda malo modifikuju programiranje, a nove igrice prave tako što oko tog programa smišljaju nove priče i miljee, uglavnom tako što jašu filmske žanrovske klišee, koji u njihovom slučaju nemaju nikakvu pozadinu.
Za kritiku pitam isto ovo što i Vasa.
Ovo je kao da neko ko nikad nije gledao ni jedan film napise da je nedavno imao ponudu da radi za holivudski studio koji snima transformerse, pa je uzeo da gleda nekoliko njihovih filmova i na osnovu toga zakljucio da filmovi nisu umetnost jer sve ih prave po istom sablonu sa prostom pricom i gomilom eksplozija.
Verterdegete wrote:William Murderface wrote:Nego, odgovaram ja tebi - ideološka kritika nije isto i "čišćenje od politike".
Trebalo se boriti protiv nacionalističke depolitizacije umestnosti, i tada i sada. I ne samo umetnosti.
Opet malo lektire:
Depolitizacija Milana Nedića
Pa cekaj, zar nisi i sam rekao da umetnost ne moze biti depolitizovana. Ona je uvek politicka. Onda je i nacionalisticko depolitizovanje, zapravo politizovanje na nacionalisticku stranu. Dakle, da li se vredelo boriti protiv nacionalistickog politizovanja kulture tokom osamdesetih godina? Da li se vredelo boriti protiv Knjige o Milutinu, Kolubarske bitke, Boja na Kosovu, Ratnika iz Arkone i sl ? Da li se vredelo boriti protiv kritike koja je dizala ta dela u nebesa, i uopste politicke klime koja je takva dela smatrala pozeljnim?
Anđe'o wrote:
Međutim sa gejmingom je sasvim drugačija stvar - tamo imaš takmičenje, pobednike i poražene,
Radagast wrote:Anđe'o wrote:
Međutim sa gejmingom je sasvim drugačija stvar - tamo imaš takmičenje, pobednike i poražene,
Video sam jedan film u zivotu, pa da ti objasnim: Sa filmovima je sasvim drugacija stvar - tamo imas dzinovske robote i eksplozije.
Za pisanje o bilo cemu je potreban neki minimum predznanja, koje ti ocigledno ne posedujes kad se radi o igrama. Dakle, postoje kompjuterske igre bez takmicenja, pobednika i porazenih, koje se, naprimer, sastoje u stvaranju "sekundarnog sveta" u interakciji sa igracem.
Verterdegete wrote:William Murderface wrote:Nego, odgovaram ja tebi - ideološka kritika nije isto i "čišćenje od politike".
Trebalo se boriti protiv nacionalističke depolitizacije umestnosti, i tada i sada. I ne samo umetnosti.
Opet malo lektire:
Depolitizacija Milana Nedića
Pa cekaj, zar nisi i sam rekao da umetnost ne moze biti depolitizovana. Ona je uvek politicka. Onda je i nacionalisticko depolitizovanje, zapravo politizovanje na nacionalisticku stranu. Dakle, da li se vredelo boriti protiv nacionalistickog politizovanja kulture tokom osamdesetih godina? Da li se vredelo boriti protiv Knjige o Milutinu, Kolubarske bitke, Boja na Kosovu, Ratnika iz Arkone i sl ? Da li se vredelo boriti protiv kritike koja je dizala ta dela u nebesa, i uopste politicke klime koja je takva dela smatrala pozeljnim?
William Murderface wrote:Milim da Radagt hoće da kaže da ne možeš suditi o filmu kao umetnosti na osnovu Transformersa, niti o igrama kao umetnosti na osnovu par odigranih pucačina.
Verterdegete wrote:@Simeun
A jebote, samo trazim da mi odgovoris na pitanje.
Home
by Somlói Galuska Thu Oct 15, 2015 2:13 pm
Erős Pista