Filozofski fragmenti

Indy wrote:
Ta ueponajzd kultura je (barem neke od) nas zadojila... A glavni posao joj je, izgleda, bio da osigura udoban rad Imperije i učini svet sigurnim za biznis.

Far from being simply a U.S. or U.K. phenomenon, shifts to “post-factualism” can be seen in Poland, Hungary, Turkey, France, and the Philippines, among other democracies. Russia, whose own political culture is deeply post-factual and indeed post-modern, is now ably constructing ironic, highly cynical, weaponized narratives that were effective in the Ukrainian invasion, and are now destabilizing the Baltic states and the U.S. election process.

Such a large and varied shift to weaponized narrative implies that the enablers are indeed systemic. One fundamental underpinning – often overlooked – is the accelerating volume and velocity of information. Cultures, institutions, and individuals are, among many other things, information-processing mechanisms. As they become overwhelmed with information complexity, the tendency to retreat into simpler narratives becomes stronger.

Jedan znanac, u kafani, upita me, malo u šali, a više ozbiljno, e je li moguće da mi je preče na cijeloj ovolikoj stranici novina pisati o tome kako konji nemaju trepavica na donjem očnom kapku nego napisati bar nešto, ‘na primjer, o sudbini hrvatskog naftnog giganta po imenu INA’

William Murderface wrote:

Slobodan Blagojević wrote:Dakle, [Aristotelov] cilj je i u ovom hermeneutičkom zahvatu uvek istina o samoj stvari, i počast koju on odaje starim misliocima, makoliko da ta počast izgleda začinjena jednom ciničnom superiornošću--jer da oni do svojih tvrdnji zapravo dolaze prinuđeni samom istinom--zapravo je najdublja počast koja se druom može dati (jer, to znači reći za drugog da je duhovno živ). U nekom kontrapunktu sa "autentičnom" doksografijom (npr. Diogen Laertije, Zeller, Ross, Guthrie, Coplston, Jaeger, Burns, itd., Žunjić, Marković, itd., itd.) posle koje ne vidimo nikakav razlog zašto se ti ljudi time uopšte bave (jer zašto se bave time, a ne pecanjem, golfom, onanijom, politikom, spašavanjem kanadskih kitova, ili zavođenjem ćerke vicepremijera?), Aristotelov pristup istoriji mišljenja odražava upravo tu razliku između doxa i episteme koja je u toj i takvoj doksografiji potpuno izgubljena.

Bolje je i poštenije reći za stare da su neuki i da pričaju bla-bla besmislice nego ih tretirati kao glj-glj detinjstvo čovečanstva (jedna od Marxovih somnabulnih metafora u trenucima odmaranja od čitanja Apijanovih "Indika" koju (metaforu) svi sa oduševljenjem ponavljaju, jer da je detinjstvo navodno "nevino"--najpre, to uopšte nije tačno, jer deca su najperverznija podvrsta ljudi--a naše (čije? Mardokajevo?) detinjstvo je navodna grčka civilizacija, v.id. Grundrisse, ovde objavljeno u skraćenom obliku pod pompeznim naslovom "Temelji slobode", st. 38 (kao da je uopšte moguće utemeljiti temelj svega): normalna deca, po Marxu, bili su Grci; no, ova ocena je zapravo samo parafraza Hegelovog evropocentričkog razumevanja svetske istorije, v.id. Filozofija istorije, jer (veli Mardok-x) da "ima dece neodgojene i dece starmale, i mnogi od starih naroda spadaju u tu kategoriju". A Nemci, u koju kategoriju dece oni spadaju? Da li su oni nestašni, ili su možda previše nestašni, ili oni nisu deca?). No, Mardokaj Levi je lek za nizak pririsak, jer kome se kosa ne digne na glavi posle ove basne o narodima kao neodgojenoj deci, taj ne bi trebalo ni da ima pritisak. (Ovo je samo primer aristotelovske hermeneutike na delu i na drugom "terenu"; nije ni Mardokaj potpuno u zabludi, a ni mardokajevci).