by Mypalfootfoot 30.04.17 12:16
Ništa spektakularno novo neću reći, ali mislim da za početak moramo da napravimo razliku između synthwave-a i vaporwave-a, Synthwave nikada nije bio
fenomenološki uzbudljiv kao vapor i nema u sebi ni kriptičnu marksističku referencu i barem izvesnu političku osvešćenost, iako su se oba mikrožanra razvila u internet komjunitijima i deluje kao da mnogo toga dele na prvi pogled jer se oba referišu na muziku iz 80-ih i donekle se i prepliću, kao i većina ovih kripto žanrova i sarkastičnih tejkova na nekakve propale (muzičko) utopističke snove prethodnih generacija, muziku za liftove i šoping molove koji stvaraju neku novu. (privremeno) utopističku svest na ruinama starog sveta i media decaya kao što kaže Dolo.
Synthwave puca na elektropop filmske soundtrackove, muziku Vangelisa i Carpentera, retrofuturizam, Yamahu DX7. Kavinski i muzika iz Drivea su skroz synthwave i nostalgična priča koja doslovno ponovo priča i replicira muziku jednog vremena umesto da je kritički postavljena prema toj nostalgiji kapitalizma popa u nostalgiji 80ih i endless repeticiji retro tendencija.
Vaporwave je počeo kao šala ili neka vrsta memea o kome će da bruji Tumblr sa albumima Oneohtrix Point Never i Jamesa Ferrara koji su usporili pre svega
new age, smooth jazz i funk semplove a onda izrodili i nekakvu prepoznatljivu mimastu estetiku i čitavu generaciju bubuljičavih tinejdžera koji su je opet bezgranično ironično replicirali po svojim sobama izigravali digitalne pankere anonimne umetnosti za anonimne ljude (ironični tejk na nevidljive bedroom producente, slobodne da prave muziku koju žele, sa slobodom semplovanja čega žele) i čak i etiketa poput Dream Catalogue sa estetikom koja se pomera od generičnog vaporwaveovanja, repliciranja i recikliranja sa nekakvim muzičkijim ambicijama. Njihova
usporena muzika je tejk na brzinu globalizacije, buku savremenog vremena i kritiku beskrajnog skrolovanja, beskrajnog izbacivanja novih a starih muzičkih proizvoda odnosno buke revitalizovanog mjuzaka i eklektične subverzije kapitalizma u vidu novog muzičkog proizvoda koji nam se prodaje kao inovativan, neuroze auralnog rastakanja prepakovanog u potrazi za nečim autentičnijim i vitalnijim.
Beli je Hazelhof, dakle synthwave
Last edited by Mypalfootfoot on 30.04.17 12:34; edited 2 times in total